17. uşaq vaxtı tez-tez, hər gün edirdim bunu. ən son ibtidai sinifdə qurduğum xəyallar yadıma gəlir zatən. ondan sonrası "boşluq". superqəhrəman olduğumu, kimləri xilas etdiyimi, qızları filan düşünürdüm mən. o yaşda biraz anormal ola bilər düzdü. bir gün spiderman olurdum, binaların arasında tor ata-ata fırlanırdım özümçün, o biri gün superman olub uçurdum günəşə qədər, şəhərləri filan xilas edirdim, o biri gün batman olub qaranlıqdan qorxmadan bişeylər edirdim. bu qəhrəmanlıqlarıma görə qızlar ətrafımda pərvanə olurdu filan. gündəlik həyatda da saxlamırdım bu qəhrəmanlıqlarımı. hər gecə ayrı bir nağıl, ayrı bir hekayə idi. sonradan nə oldusa bu xəyal qurmaqlarım azalmağa başladı, 3-4 gündə bir, həftədə bir, ayda bir, derkən sikdirdi getdi bütün xəyallarım. bir dönəm də vardı ki, bi qızım olduğunu düşünüb xəyallar qururdum. hardasa 9-10cu sinifdə filan. qızımla oyun oynamağımı, onun gəzdirməyimi filan düşünürdüm. ən çox da onun saçını necə yığdığımı düşünəndə gülürdüm istəmədən. amma bu xəyallarım da uzun çəkmədi. bir klişe cümlə var türklərdə: "biz büyüdük ve kirlendi dünya". tam da elə oldu deyəsən. son illərdə xəyallarım yoxdu niyəsə. özümü aldadıram neçə illərdi ki, xəyallarım var məqsədim yoxdu. amma xəyallarım da yox olub gedib, fərqinə varmamışam. tək tutunacaq yerim onlar idi həyatda. xəyal qurmaq da pulnan deyil ki. bəlkə bir nöqtədən sonra ümidsizlikdən bunu da buraxır insan. 2 gecədi xəyal qurmağa çalışıram. ilk öncə məşhurluq istəyim barədə xəyal qurmağa çalışdım olmadı, bir mənası yoxdu çünki. sonra sevgi. sevgili haqda xəyal qurmaq istədim olmadı. xaricə getmək, həyatımı dəyişməyim barədə bişeylər düşünməyə çalışdım olmadı. qızımın saçlarını filan düşündüm yenə olmadı. həyat amıma qoyub xəbərim yoxdu. bitib həyatım indi görürəm. ölmüşəm mən.